σύγκλεισις

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	σύγκλεισῐς	αἱ	συγκλείσεις
γενική	τῆς	συγκλείσεως	τῶν	συγκλείσεων
δοτική	τῇ	συγκλείσει	ταῖς	συγκλείσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	σύγκλεισῐν	τὰς	συγκλείσεις
κλητική ὦ!		σύγκλεισῐ		συγκλείσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		συγκλείσει
γεν-δοτ	τοῖν		συγκλεισέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

σύγκλεισις < συγκλεί(ω) + -σις. Μορφολογικά αναλύεται σε σύγ- + κλεῖσις

Ουσιαστικό

σύγκλεισις, -εως θηλυκό

1. κλείσιμο, αποκλεισμός
2. (στρατιωτικός όρος) πύκνωση διάταξης στρατεύματος
3. (ελληνιστική σημασία) στενό πέρασμα, κλεισούρα

   όπως στο σύγκλισις

Άλλες μορφές

• αττικός τύπος : ξύγκλεισις

Δείτε επίσης

• σύγκλῃσις
• σύγκλισις

Πηγές

• σύγκλεισις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• σύγκλεισις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.