συνάρχοντας

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	συνάρχοντας	οι	συνάρχοντες
γενική	του	συνάρχοντα	των	συναρχόντων
αιτιατική	τον	συνάρχοντα	τους	συνάρχοντες
κλητική		συνάρχοντα		συνάρχοντες
Κατηγορία όπως «φύλακας» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συνάρχοντας < αρχαία ελληνική συνάρχων, μετοχή ενεργητικού ενεστώτα του ρήματος συνάρχω < σύν + ἄρχω

Ουσιαστικό

συνάρχοντας αρσενικό

• κάποιος που συνάρχει, που ασκεί συναρχία

Μεταφράσεις

    συνάρχοντας