συμπολίτευσις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	συμπολίτευσῐς	αἱ	συμπολιτεύσεις
γενική	τῆς	συμπολιτεύσεως	τῶν	συμπολιτεύσεων
δοτική	τῇ	συμπολιτεύσει	ταῖς	συμπολιτεύσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	συμπολίτευσῐν	τὰς	συμπολιτεύσεις
κλητική ὦ!		συμπολίτευσῐ		συμπολιτεύσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		συμπολιτεύσει
γεν-δοτ	τοῖν		συμπολιτευσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συμπολίτευσις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική συμπολιτεύ(ομαι) + -σις < συμ- + πολιτεύομαι

Ουσιαστικό

συμπολίτευσις, -εως θηλυκό (ελληνιστική κοινή)

• το να είμαι συμπολίτης, πολίτης στην ίδια συμπολιτεία

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις συμπολιτεία, σύν και πόλις

Πηγές

• συμπολίτευσις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.