προνόμιον

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	προνόμιον	τὰ	προνόμιᾰ
γενική	τοῦ	προνομίου	τῶν	προνομίων
δοτική	τῷ	προνομίῳ	τοῖς	προνομίοις
αιτιατική	τὸ	προνόμιον	τὰ	προνόμιᾰ
κλητική ὦ!		προνόμιον		προνόμιᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		προνομίω
γεν-δοτ	τοῖν		προνομίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

προνόμιον (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική προ- + νόμ(ος) + -ιον

Ουσιαστικό

προνόμιον, -ου ουδέτερο

• (ελληνιστική κοινή) συνώνυμο του προνομία: προνόμιο, κατ' εξαίρεσιν δικαίωμα

Πηγές

• προνόμιον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.