πηδόν

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	πηδόν	τὰ	πηδᾰ́
γενική	τοῦ	πηδοῦ	τῶν	πηδῶν
δοτική	τῷ	πηδῷ	τοῖς	πηδοῖς
αιτιατική	τὸ	πηδόν	τὰ	πηδᾰ́
κλητική ὦ!		πηδόν		πηδᾰ́
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		πηδώ
γεν-δοτ	τοῖν		πηδοῖν
2η κλίση, Κατηγορία 'φυτόν' όπως «φυτόν» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

πηδόν < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *pṓds

Ουσιαστικό

πηδόν ουδέτερο

1. (ναυτικός όρος) το πλατύ μέρος του κουπιού
2. (κατ’ επέκταση) το κουπί
3. (πληθυντικός) πηδά: πηδάλια

Άλλες μορφές

• πῆδος

Συγγενικά

• πηδάλιον
• → δείτε τη λέξη πούς

Πηγές

• πηδόν - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• πηδόν - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.