παράλυσις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	παράλυσῐς	αἱ	παραλύσεις
γενική	τῆς	παραλύσεως	τῶν	παραλύσεων
δοτική	τῇ	παραλύσει	ταῖς	παραλύσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	παράλυσῐν	τὰς	παραλύσεις
κλητική ὦ!		παράλυσῐ		παραλύσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		παραλύσει
γεν-δοτ	τοῖν		παραλυσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

παράλυσις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική παραλύ(ω) + -σις. Μορφολογικά αναλύεται σε παρά- + λύσις.

Ουσιαστικό

παράλυσις, -εως θηλυκό (ελληνιστική κοινή)

• η παράλυση

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις παραλύω, παρά και λύω

Πηγές

• παράλυσις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• παράλυσις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.