οὐρά

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	οὐρᾱ́	αἱ	οὐραί
γενική	τῆς	οὐρᾶς	τῶν	οὐρῶν
δοτική	τῇ	οὐρᾷ	ταῖς	οὐραῖς
αιτιατική	τὴν	οὐρᾱ́ν	τὰς	οὐρᾱ́ς
κλητική ὦ!		οὐρᾱ́		οὐραί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		οὐρᾱ́
γεν-δοτ	τοῖν		οὐραῖν
1η κλίση, Κατηγορία 'στρατιά' όπως «στρατιά» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

οὐρά < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *h₁ers- [πιθανόν *h₃érsos (πισινός, γλουτός)]. Συγγενή: ὄρρος

Ουσιαστικό

οὐρά θηλυκό

1. ουρά
2. (μεταφορικά) αιδοίο
3. (μεταφορικά) οπισθοφυλακή
4. (μεταφορικά) αριστερή πλευρά της φάλαγγας
5. (μεταφορικά) η πίσω πλευρά

Άλλες μορφές

• ιωνικός τύπος : οὐρή

Εκφράσεις

• ρήματος οὐρή: ηχώ

Παράγωγα

• (Χρειάζεται επεξεργασία)

Πηγές

• οὐρά - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• οὐρά - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.