λύσων

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
	λῡσοντ-
ονομαστική	ὁ	λύσων	ἡ	λύσουσᾰ	τὸ	λῦσον
γενική	τοῦ	λύσοντος	τῆς	λυσούσης	τοῦ	λύσοντος
δοτική	τῷ	λύσοντῐ	τῇ	λυσούσῃ	τῷ	λύσοντῐ
αιτιατική	τὸν	λύσοντᾰ	τὴν	λύσουσᾰν	τὸ	λῦσον
κλητική ὦ!		λύσων		λύσουσᾰ		λῦσον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	λύσοντες	αἱ	λύσουσαι	τὰ	λύσοντᾰ
γενική	τῶν	λυσόντων	τῶν	λυσουσῶν	τῶν	λυσόντων
δοτική	τοῖς	λύσουσῐ(ν)	ταῖς	λυσούσαις	τοῖς	λύσουσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς	λύσοντᾰς	τὰς	λυσούσᾱς	τὰ	λύσοντᾰ
κλητική ὦ!		λύσοντες		λύσουσαι		λύσοντᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	λύσοντε	τὼ	λυσούσᾱ	τὼ	λύσοντε
γεν-δοτ	τοῖν	λυσόντοιν	τοῖν	λυσούσαιν	τοῖν	λυσόντοιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι μακρό.
3η&1η κλίση, Κατηγορία 'λύων' όπως «λύων» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Μετοχή

λύσων, -ουσα, -ον [ῡ]

• μετοχή ενεργητικού μέλλοντα (λύσω) του ρήματος λύω