κοινότης

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	κοινότης	αἱ	κοινότητες
γενική	τῆς	κοινότητος	τῶν	κοινοτήτων
δοτική	τῇ	κοινότητῐ	ταῖς	κοινότησῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	κοινότητᾰ	τὰς	κοινότητᾰς
κλητική ὦ!		κοινότης		κοινότητες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		κοινότητε
γεν-δοτ	τοῖν		κοινοτήτοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'τάπης' όπως «τάπης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κοινότης < κοινό(ς) + -της

Ουσιαστικό

κοινότης, -ητος θηλυκό

1. μοίρασμα από κοινού
2. ομοιότητα γνωρισμάτων
3. ευκολία στην προσέγγιση
4. απουσία διακρίσεων
   • (συνεκδοχικά) καταδεκτικότητα
5. (πολιτική) κοινότητα ενός σώματος (όπως η βουλή)
6. (γραμματική) το κοινό γένος

Πηγές

• κοινότης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• κοινότης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.