κλάστης

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	κλάστης	οἱ	κλάσται
γενική	τοῦ	κλάστου	τῶν	κλαστῶν
δοτική	τῷ	κλάστῃ	τοῖς	κλάσταις
αιτιατική	τὸν	κλάστην	τοὺς	κλάστᾱς
κλητική ὦ!		κλάστᾰ		κλάσται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		κλάστᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		κλάσταιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ.
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'τοξότης' όπως «τοξότης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κλάστης (ελληνιστική κοινή) < κλάω

Ουσιαστικό

κλάστης, -ου αρσενικό (ελληνιστική κοινή)

• (επάγγελμα, σε λεξικό) αμπελουργός

  ※  ⌘ Ἡσύχιος (5ος αιώνας κε), Γλῶσσαι, Κ

  <κλάστης> ἀμπελουργός

  ≈ συνώνυμα: ἀμπελουργός

Πηγές

• κλάστης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.