θεηπόλος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	θεηπόλος	τὸ	θεηπόλον
γενική	τοῦ/τῆς	θεηπόλου	τοῦ	θεηπόλου
δοτική	τῷ/τῇ	θεηπόλῳ	τῷ	θεηπόλῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	θεηπόλον	τὸ	θεηπόλον
κλητική ὦ!		θεηπόλε		θεηπόλον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	θεηπόλοι	τὰ	θεηπόλᾰ
γενική	τῶν	θεηπόλων	τῶν	θεηπόλων
δοτική	τοῖς/ταῖς	θεηπόλοις	τοῖς	θεηπόλοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	θεηπόλους	τὰ	θεηπόλᾰ
κλητική ὦ!		θεηπόλοι		θεηπόλᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	θεηπόλω	τὼ	θεηπόλω
γεν-δοτ	τοῖν	θεηπόλοιν	τοῖν	θεηπόλοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «τοξοβόλος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

θεηπόλος (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική θεη- (θεο-) + -πόλος

Επίθετο

θεηπόλος, -ος, -ον

• (ελληνιστική κοινή) αυτός που υπηρετεί θεό ή θεούς, ο ιερέας

Άλλες μορφές

• θεοπόλος

Συγγενικά

• θεηπολέω

→ και δείτε τη λέξη θεοπόλος

Πηγές

• θεηπόλος, θεοπόλος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.