εὐγαθής

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	εὐγαθής	τὸ	εὐγαθές
γενική	τοῦ/τῆς	εὐγαθοῦς	τοῦ	εὐγαθοῦς
δοτική	τῷ/τῇ	εὐγαθεῖ	τῷ	εὐγαθεῖ
αιτιατική	τὸν/τὴν	εὐγαθῆ	τὸ	εὐγαθές
κλητική ὦ!		εὐγαθές		εὐγαθές
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	εὐγαθεῖς	τὰ	εὐγαθῆ
γενική	τῶν	εὐγαθῶν	τῶν	εὐγαθῶν
δοτική	τοῖς/ταῖς	εὐγαθέσῐ(ν)	τοῖς	εὐγαθέσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	εὐγαθεῖς	τὰ	εὐγαθῆ
κλητική ὦ!		εὐγαθεῖς		εὐγαθῆ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	εὐγαθεῖ	τὼ	εὐγαθεῖ
γεν-δοτ	τοῖν	εὐγαθοῖν	τοῖν	εὐγαθοῖν
3η κλίση, Κατηγορία 'συνεχής' όπως «συνεχής» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

εὐγαθής < εὖ + γηθέω

Επίθετο

εὐγαθής, -ής, -ές

• δωρικός τύπος του *εὐγηθής

  ※  5ος↑ αιώνας ⌘ Εὐριπίδης, Ἡρακλὴς μαινόμενος, 792 (792-793)

  αὔξετ᾽ εὐγαθεῖ κελάδωι | ἐμὰν πόλιν, ἐμὰ τείχη,

  ελάτε με χαρούμενον αχό | στην πόλη και στα τείχη μας

  Μετάφραση (1911): Κώστας Βάρναλης, Αθήνα: Φέξης @greek‑language.gr

  ≈ συνώνυμα: εὐγάθητος

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις εὖ και γηθέω

Πηγές

• εὐγηθής - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• εὐγαθής - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.