δύσκωφος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	δύσκωφος	τὸ	δύσκωφον
γενική	τοῦ/τῆς	δυσκώφου	τοῦ	δυσκώφου
δοτική	τῷ/τῇ	δυσκώφῳ	τῷ	δυσκώφῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	δύσκωφον	τὸ	δύσκωφον
κλητική ὦ!		δύσκωφε		δύσκωφον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	δύσκωφοι	τὰ	δύσκωφᾰ
γενική	τῶν	δυσκώφων	τῶν	δυσκώφων
δοτική	τοῖς/ταῖς	δυσκώφοις	τοῖς	δυσκώφοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	δυσκώφους	τὰ	δύσκωφᾰ
κλητική ὦ!		δύσκωφοι		δύσκωφᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	δυσκώφω	τὼ	δυσκώφω
γεν-δοτ	τοῖν	δυσκώφοιν	τοῖν	δυσκώφοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

δύσκωφος < δύσ- + κωφός

Επίθετο

δύσκωφος

• βαρήκοος, ολότελα κουφός, θεόκουφος

  ※  3ος/2ος↑ αιώνας ⌘ Παλαιὰ Διαθήκη κατά την μετάφραση των Εβδομήκοντα , Έξοδος, βʹ.ιαʹ

  εἶπε δὲ Κύριος πρὸς Μωυσῆν· τίς ἔδωκε στόμα ἀνθρώπῳ, καὶ τίς ἐποίησε δύσκωφον καὶ κωφόν, βλέποντα καὶ τυφλόν; οὐκ ἐγὼ ὁ Θεός;

Πηγές

• δύσκωφος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• δύσκωφος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.