αἰδώς

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	αἰδωσ- αἰδοσ-
			νεότερος πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	αἰδώς	αἱ	αἰδοί
γενική	τῆς	αἰδόος & αἰδοῦς
δοτική	τῇ	αἰδοῖ
αιτιατική	τὴν	αἰδῶ
κλητική ὦ!		αἰδώς
3η κλίση, Κατηγορία 'αἰδώς' όπως «αἰδώς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

αἰδώς < θέμα αἰδ- από το ρήμα αἴδομαι + κατάληξη → λείπει η ετυμολογία

Ουσιαστικό

αἰδώς, -οῦς θηλυκό

1. (ως επιφώνημα) ντροπή!

   ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 5 (Ε. Διομήδους ἀριστεία.), στίχ. 787

   «αἰδώς, Ἀργεῖοι, κάκ᾽ ἐλέγχεα, εἶδος ἀγητοί·

   «Αίσχος, Αργείοι θαυμαστοί στην όψιν, αλλ᾽ αχρείοι·

   Έμμετρη μετάφραση (1922): Ιάκωβος Πολυλάς, @greek‑language.gr

2. ντροπαλότητα, συστολή, κοσμιότητα, αξιοπρέπεια

   ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Εὐριπίδης, Ἀπόσπασμα, 746 @scaife.perseus

   αἰδὼς γὰρ ὀργῆς πλείον’ ὠφελεῖ βροτούς.

3. σεβασμός, ευλάβεια

Άλλες μορφές

• αἴδως

Συγγενικά

• αἰδέομαι, αἴδομαι
• αἰδέσιμος
• αἴδεσις
• αἰδεστός
• αἰδήμων
• αἰδοῖος
• αἰδοῖον, τὰ αἰδοῖα
• ἀναιδής

Πηγές

• αἰδώς - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• αἰδώς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.