ῥυτόν

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	ῥυτόν	τὰ	ῥυτᾰ́
γενική	τοῦ	ῥυτοῦ	τῶν	ῥυτῶν
δοτική	τῷ	ῥυτῷ	τοῖς	ῥυτοῖς
αιτιατική	τὸ	ῥυτόν	τὰ	ῥυτᾰ́
κλητική ὦ!		ῥυτόν		ῥυτᾰ́
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ῥυτώ
γεν-δοτ	τοῖν		ῥυτοῖν
2η κλίση, Κατηγορία 'φυτόν' όπως «φυτόν» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ῥυτόν: ουδέτερο του ῥυτός < ῥέω

Ουσιαστικό

ῥυτόν ουδέτερο

• ρυτό

  ≈ συνώνυμα: πήγανον

Κλιτικός τύπος επιθέτου

ῥυτόν

1. (αρσενικό) αιτιατική ενικού του ῥυτός
2. ονομαστική, αιτιατική και κλητική ενικού, ουδέτερου γένους του ῥυτός

Πηγές

• ῥυτόν - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ῥυτόν - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.