ὠνητός

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ	ὠνητός	ἡ	ὠνητή & ὠνητός	τὸ	ὠνητόν
γενική	τοῦ	ὠνητοῦ	τῆς	ὠνητῆς & ὠνητοῦ	τοῦ	ὠνητοῦ
δοτική	τῷ	ὠνητῷ	τῇ	ὠνητῇ & ὠνητῷ	τῷ	ὠνητῷ
αιτιατική	τὸν	ὠνητόν	τὴν	ὠνητήν & ὠνητόν	τὸ	ὠνητόν
κλητική ὦ!		ὠνητέ		ὠνητή & ὠνητέ		ὠνητόν
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	ὠνητοί	αἱ	ὠνηταί & ὠνητοί	τὰ	ὠνητᾰ́
γενική	τῶν	ὠνητῶν	τῶν	ὠνητῶν & ὠνητῶν	τῶν	ὠνητῶν
δοτική	τοῖς	ὠνητοῖς	ταῖς	ὠνηταῖς & ὠνητοῖς	τοῖς	ὠνητοῖς
αιτιατική	τοὺς	ὠνητούς	τὰς	ὠνητᾱ́ς & ὠνητούς	τὰ	ὠνητᾰ́
κλητική ὦ!		ὠνητοί		ὠνηταί & ὠνητοί		ὠνητᾰ́
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ὠνητώ	τὼ	ὠνητᾱ́ & ὠνητώ	τὼ	ὠνητώ
γεν-δοτ	τοῖν	ὠνητοῖν	τοῖν	ὠνηταῖν & ὠνητοῖν	τοῖν	ὠνητοῖν
Ο τύπος του θηλυκού σε -ός, λιγότερο συνηθισμένος.
2η&1η κλίση, Κατηγορία 'σπαρτός' όπως «σπαρτός» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ὠνητός < ὠνέομαι, θέμα ὠνη- + -τός

Επίθετο

ὠνητός, -ή, -όν και -ός, -όν

1. αγορασμένος γενικά με χρήματα (δούλος ή υπηρέτης)

   ⮡  ἐμὲ δ᾽ ὠνητὴ τέκε μήτηρ

2. αυτός που αμοίβεται ως μισθοφόρος

   ⮡  ὠνητὴ δύναμις (το μισθοφορικό στράτευμα)

3. που μπορεί να αγοραστεί

   ⮡  ἐλπὶς χρήμασιν ὠνητή

   ⮡  αρχαί ὠνηταί

   ⮡  φιλίη ὠνητή

   ⮡  δόξα χρημάτων οὐκ ὠνητή (η δόξα δεν μπορεί να αγοραστεί με χρήμα)

Πηγές

• ὠνητός - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὠνητός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.