ὄνθος

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ὄνθος	οἱ/αἱ	ὄνθοι
γενική	τοῦ/τῆς	ὄνθου	τῶν	ὄνθων
δοτική	τῷ/τῇ	ὄνθῳ	τοῖς/ταῖς	ὄνθοις
αιτιατική	τὸν/τὴν	ὄνθον	τοὺς/τὰς	ὄνθους
κλητική ὦ!		ὄνθε		ὄνθοι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ὄνθω
γεν-δοτ	τοῖν		ὄνθοιν
Το θηλυκό απαντά στην ελληνιστική κοινή.
2η κλίση, Κατηγορία 'δρόμος' όπως «ἵππος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ὄνθος < → λείπει η ετυμολογία

Ουσιαστικό

ὄνθος αρσενικό ή θηλυκό

• κοπριά ζώων

  ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 23 (Ψ. Ἆθλα ἐπὶ Πατρόκλῳ.), στίχ. 775 (774-777)

  ἔνθ᾽ Αἴας μὲν ὄλισθε θέων —βλάψεν γὰρ Ἀθήνη— | τῇ ῥα βοῶν κέχυτ᾽ ὄνθος ἀποκταμένων ἐριμύκων, | οὓς ἐπὶ Πατρόκλῳ πέφνεν πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς· | ἐν δ᾽ ὄνθου βοέου πλῆτο στόμα τε ῥῖνάς τε·

  τον Αίαντ᾽ έκαμ᾽ η Αθηνά στην κόπρον να γλιστρήσει | που είχε απομείνει ακόμα εκεί σωρός από τα βόδια, | όσα ο Πηλείδης έσφαξε στον τάφον του Πατρόκλου, | κι εκείνου εγέμισαν βουνιές η μύτη και το στόμα.

  Έμμετρη μετάφραση (1922): Ιάκωβος Πολυλάς, @greek‑language.gr

  ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 23 (Ψ. Ἆθλα ἐπὶ Πατρόκλῳ.), στίχ. 781 (780-781)

  στῆ δὲ κέρας μετὰ χερσὶν ἔχων βοὸς ἀγραύλοιο, | ὄνθον ἀποπτύων, μετὰ δ᾽ Ἀργείοισιν ἔειπεν·

  Εστάθη ορθός και πιάνοντας τα κέρατα του ταύρου | και φτυώντας πέρα την βουνιά, τους είπε:

  Έμμετρη μετάφραση (1922): Ιάκωβος Πολυλάς, @greek‑language.gr

  ≈ συνώνυμα: κόπρος

Σύνθετα

• ὀνθολόγος
• ὀνθοφόρος

Δείτε επίσης

• μίνθος

Πηγές

• ὄνθος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὄνθος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.