ὀρθόδοξος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ὀρθόδοξος	τὸ	ὀρθόδοξον
γενική	τοῦ/τῆς	ὀρθοδόξου	τοῦ	ὀρθοδόξου
δοτική	τῷ/τῇ	ὀρθοδόξῳ	τῷ	ὀρθοδόξῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ὀρθόδοξον	τὸ	ὀρθόδοξον
κλητική ὦ!		ὀρθόδοξε		ὀρθόδοξον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ὀρθόδοξοι	τὰ	ὀρθόδοξᾰ
γενική	τῶν	ὀρθοδόξων	τῶν	ὀρθοδόξων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ὀρθοδόξοις	τοῖς	ὀρθοδόξοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ὀρθοδόξους	τὰ	ὀρθόδοξᾰ
κλητική ὦ!		ὀρθόδοξοι		ὀρθόδοξᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ὀρθοδόξω	τὼ	ὀρθοδόξω
γεν-δοτ	τοῖν	ὀρθοδόξοιν	τοῖν	ὀρθοδόξοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ὀρθόδοξος < αρχαία ελληνική ὀρθός + δόξα + -ος

Επίθετο

ὀρθόδοξος, -ος, -ον

1. (ελληνιστική κοινή) που έχει σωστή γνώμη ή άποψη
2. (ελληνιστική κοινή , χριστιανισμός) ορθόδοξος

Συγγενικά

• ὀρθοδοξαστής
• ὀρθοδοξαστικός
• ὀρθοδοξέω
• ὀρθοδοξία
• ὀρθοδόξως

Αναφορές

Πηγές

• ὀρθόδοξος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὀρθόδοξος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.