ὀξύηχος

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ὀξύηχος	τὸ	ὀξύηχον
γενική	τοῦ/τῆς	ὀξυήχου	τοῦ	ὀξυήχου
δοτική	τῷ/τῇ	ὀξυήχῳ	τῷ	ὀξυήχῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ὀξύηχον	τὸ	ὀξύηχον
κλητική ὦ!		ὀξύηχε		ὀξύηχον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ὀξύηχοι	τὰ	ὀξύηχᾰ
γενική	τῶν	ὀξυήχων	τῶν	ὀξυήχων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ὀξυήχοις	τοῖς	ὀξυήχοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ὀξυήχους	τὰ	ὀξύηχᾰ
κλητική ὦ!		ὀξύηχοι		ὀξύηχᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ὀξυήχω	τὼ	ὀξυήχω
γεν-δοτ	τοῖν	ὀξυήχοιν	τοῖν	ὀξυήχοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ὀξύηχος < ὀξύς + ἦχος

Επίθετο

ὀξύηχος, -ος, -ον

• (ελληνιστική κοινή) ο οξύηχος, οξύφωνος

Πηγές

• ὀξύηχος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.