ἱκέτης

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	ἱκέτης	οἱ	ἱκέται
γενική	τοῦ	ἱκέτου	τῶν	ἱκετῶν
δοτική	τῷ	ἱκέτῃ	τοῖς	ἱκέταις
αιτιατική	τὸν	ἱκέτην	τοὺς	ἱκέτᾱς
κλητική ὦ!		ἱκέτᾰ		ἱκέται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἱκέτᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		ἱκέταιν
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'τοξότης' όπως «τοξότης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἱκέτης < (ἵκω φτάνω, απλώνω), θέμα ἱκ- + -έτης. Ήδη μυκηναϊκή 𐀂𐀐𐀲 (i-ke-ta)

Επίθετο

ἱκέτης (ῐ) αρσενικό (θηλυκό ἱκέτις)

• αυτός που έρχεται να ζητήσει βοήθεια ή προστασία, ή εξαγνισμό

Παράγωγα

• ἀνικέτευτος
• ἐξικετεύω
• εὐικέτευτος
• ἱκεταδόκος
• Ἱκεταονίδης
• ἱκέτας
• Ἱκετάων
• ἱκετεία
• ἱκέτευμα
• ἱκέτευσις
• ἱκετευτέος
• ἱκετευτικός
• ἱκετεύω
• ἱκετήριος
• ἱκετηρίς
• ἱκετήσιος
• Ἱκέτιδες (τίτλος τραγωδιών του Ευριπίδη, του Αισχύλου)
• ἱκετικός
• ἵκετις
• ἱκέτις
• ἱκετοδόχος
• ἱκετώσυνα
• καθικετεύω
• κατικετεύω
• προϊκετεύω
• προσικετεύω
• συνικετεύω

Δείτε επίσης

• οἰκέτης (υπηρέτης)

Πηγές

• ἱκέτης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἱκέτης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.