ἱερεύς

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	ἱερεύς	οἱ	ἱερεῖς - ἱερῆς*
γενική	τοῦ	ἱερέως	τῶν	ἱερέων
δοτική	τῷ	ἱερεῖ	τοῖς	ἱερεῦσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	ἱερέᾱ	τοὺς	ἱερέᾱς
κλητική ὦ!		ἱερεῦ		ἱερεῖς - ἱερῆς*
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἱερῆ1 ή ἱερεῖ2
γεν-δοτ	τοῖν		ἱερέοιν
* αττικός τύπος 1 όπως στη Γραμματική του Smyth 2 όπως στη Γραμματική Γυμνασίου-Λυκείου Οικονόμου.
3η κλίση, ομάδα 'βασιλεύς', Κατηγορία 'βασιλεύς' όπως «βασιλεύς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἱερεύς, ήδη μυκηναϊκή 𐀂𐀋𐀩𐀄 (i-je-re-u) < ἱερ(ός) + -εύς

Ουσιαστικό

ἱερεύς αρσενικό

1. (θρησκεία, επάγγελμα) ιερέας
2. θυσιαστής

Άλλες μορφές

• ιωνικός τύπος : ἱρεύς
• δωρικός τύπος : ἱαρεύς

Συγγενικά

• ἀρχιερεύς
• ἀρχιερεύω
• ἱερεύσιμος
• ἱέρευσις
• ἱερευτικός
• ἱερεύω
• καθιέρευσις
• καθιερεύω
• συνιερεύς
• φιλοϊερεύς
• ψευδιερεύς

→ και δείτε τη λέξη ἱερός

Πηγές

• ἱερεύς - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἱερεύς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.