ἕλκηθρον

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	ἕλκηθρον	τὰ	ἕλκηθρᾰ
γενική	τοῦ	ἑλκήθρου	τῶν	ἑλκήθρων
δοτική	τῷ	ἑλκήθρῳ	τοῖς	ἑλκήθροις
αιτιατική	τὸ	ἕλκηθρον	τὰ	ἕλκηθρᾰ
κλητική ὦ!		ἕλκηθρον		ἕλκηθρᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἑλκήθρω
γεν-δοτ	τοῖν		ἑλκήθροιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἕλκηθρον (ελληνιστική κοινή) < ἑλκέω + -θρον

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇘ νέα ελληνικά: έλκηθρο

Ουσιαστικό

ἕλκηθρον, -ου ουδέτερο (ελληνιστική κοινή)

• τμήμα του άροτρου

  ※  4ος/3ος πκε αιώνας ⌘ Θεόφραστος, Enquiry into Plants, 5.7.6, @scaife.perseus

  πηδὸς δὲ εἰς ἄξονάς τε ταῖς ἀμάξαις καὶ εἰς ἕλκηθρα τοῖς ἀρότροις.

  ≈ συνώνυμα: ἔλυμα

Πηγές

• ἕλκηθρον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.