ἔδικτον

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

ἔδικτον, πρώιμη μεσαιωνική < (άμεσο δάνειο) λατινική edictum → δείτε και τη λέξη ἔδικτον (ελληνιστική κοινή), στον Πλούταρχο.

Ουσιαστικό

ἔδικτον ουδέτερο (όψιμη ελληνιστική, μεσαιωνικός όρος)

• (νομικός όρος) έδικτο

Συγγενικά

• ἐδικτάλιος
• ἰντέρδικτος

Πηγές

• ἔδικτον - LBG - Trapp, Erich, et al. (1994–2007) Lexikon zur byzantinischen Gräzität besonders des 9.-12. Jahrhunderts (Λεξικό της Βυζαντινής Ελληνικής, ιδίως για τον 9ο-12ο αιώνα), Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften (Έκδοση της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών)

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία 1

ἔδικτον < → λείπει η ετυμολογία

Κλιτικός τύπος αντωνυμίας

ἔδικτον θηλυκό

• μορφή του ἤδικτον, όπως ἡδί, αττικός τύπος του ἥδε, θηλυκό του ὅδε

Ετυμολογία 2

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	ἔδικτον	τὰ	ἔδικτᾰ
γενική	τοῦ	ἐδίκτου	τῶν	ἐδίκτων
δοτική	τῷ	ἐδίκτῳ	τοῖς	ἐδίκτοις
αιτιατική	τὸ	ἔδικτον	τὰ	ἔδικτᾰ
κλητική ὦ!		ἔδικτον		ἔδικτᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἐδίκτω
γεν-δοτ	τοῖν		ἐδίκτοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

ἔδικτον < (άμεσο δάνειο) λατινική edictum

Ουσιαστικό

ἔδικτον ουδέτερο (όψιμη ελληνιστική κοινή & μεσαιωνικός όρος)

• (νομικός όρος) έδικτο

  ※  καὶ γὰρ τὰ διαγράμματα τῶν ἀρχόντων Ἕλληνες <μὲν> διατάγματα, Ῥωμαῖοι δ' ἔδικτα προσαγορεύουσιν. (Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Μάρκελλος, 24)