ἐφιάλτης

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	ἐφιάλτης	οἱ	ἐφιάλται
γενική	τοῦ	ἐφιάλτου	τῶν	ἐφιαλτῶν
δοτική	τῷ	ἐφιάλτῃ	τοῖς	ἐφιάλταις
αιτιατική	τὸν	ἐφιάλτην	τοὺς	ἐφιάλτᾱς
κλητική ὦ!		ἐφιάλτᾰ		ἐφιάλται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἐφιάλτᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		ἐφιάλταιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ. Γνωστός ο τονισμός του πληθυντικού Ἐφιάλται.
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'τοξότης' όπως «τοξότης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἐφιάλτης < → λείπει η ετυμολογία Πιθανώς < αιολικός τύπος  ἐπιάλτης < ἐπί + ἅλλομαι

Ουσιαστικό

ἐφιάλτης αρσενικό

1. (κυριολεκτικά) που πηδά πάνω σε κάποιον
2. που πνίγει
3. στομαχική πάθηση
4. βραχνάς
5. εφιάλτης

Άλλες μορφές

• ἐπιάλτης

Πηγές

• ἐφιάλτης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.