ἐπίφατος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἐπίφατος	τὸ	ἐπίφατον
γενική	τοῦ/τῆς	ἐπιφάτου	τοῦ	ἐπιφάτου
δοτική	τῷ/τῇ	ἐπιφάτῳ	τῷ	ἐπιφάτῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἐπίφατον	τὸ	ἐπίφατον
κλητική ὦ!		ἐπίφατε		ἐπίφατον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἐπίφατοι	τὰ	ἐπίφατᾰ
γενική	τῶν	ἐπιφάτων	τῶν	ἐπιφάτων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἐπιφάτοις	τοῖς	ἐπιφάτοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἐπιφάτους	τὰ	ἐπίφατᾰ
κλητική ὦ!		ἐπίφατοι		ἐπίφατᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἐπιφάτω	τὼ	ἐπιφάτω
γεν-δοτ	τοῖν	ἐπιφάτοιν	τοῖν	ἐπιφάτοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἐπίφατος < ἐπί- + -φατος (< φημί)

Επίθετο

ἐπίφατος, -ος, -ον

• (σπάνιο) περιβόητος, διαβόητος

Πηγές

• ἐπίφατος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.
• Πάπυρος–Λαρούς–Μπριτάννικα: Λεξικό της ελληνικής γλώσσας, αρχαίας - μεσαιωνικής - νέας, ερμηνευτικό - ετυμολογικό. Αθήνα: Πάπυρος, 1981‑1994, έκδοση: 2013.