ἐνωμοτία

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	ἐνωμοτίᾱ	αἱ	ἐνωμοτίαι
γενική	τῆς	ἐνωμοτίᾱς	τῶν	ἐνωμοτιῶν
δοτική	τῇ	ἐνωμοτίᾳ	ταῖς	ἐνωμοτίαις
αιτιατική	τὴν	ἐνωμοτίᾱν	τὰς	ἐνωμοτίᾱς
κλητική ὦ!		ἐνωμοτίᾱ		ἐνωμοτίαι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἐνωμοτίᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		ἐνωμοτίαιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ.
1η κλίση, ομάδα 'χώρα', Κατηγορία 'σοφία' όπως «σοφία» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἐνωμοτία < ἐνώμοτος + -ία < ὄμνυμι

Ουσιαστικό

ἐνωμοτία θηλυκό

1. (ιστορία) (στρατιωτικός όρος) (αρχαία Σπάρτη) ομάδα ορκισμένων στρατιωτών
2. (ελληνιστική κοινή) (ιστορία) (στρατιωτικός όρος) λόχος
3. (ελληνιστική κοινή) (ιστορία) (στρατιωτικός όρος) το ένα τέταρτο του λόχου

Συγγενικά

• ἐνωμοτάρχης
  • νέα ελληνική: ενωμοτάρχης