ἀπόκοπος

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἀπόκοπος	τὸ	ἀπόκοπον
γενική	τοῦ/τῆς	ἀποκόπου	τοῦ	ἀποκόπου
δοτική	τῷ/τῇ	ἀποκόπῳ	τῷ	ἀποκόπῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἀπόκοπον	τὸ	ἀπόκοπον
κλητική ὦ!		ἀπόκοπε		ἀπόκοπον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἀπόκοποι	τὰ	ἀπόκοπᾰ
γενική	τῶν	ἀποκόπων	τῶν	ἀποκόπων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἀποκόποις	τοῖς	ἀποκόποις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἀποκόπους	τὰ	ἀπόκοπᾰ
κλητική ὦ!		ἀπόκοποι		ἀπόκοπᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀποκόπω	τὼ	ἀποκόπω
γεν-δοτ	τοῖν	ἀποκόποιν	τοῖν	ἀποκόποιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἀπόκοπος (ελληνιστική κοινή) < ἀποκόπτω

Επίθετο

ἀπόκοπος, -ος, -ον (ελληνιστική κοινή)

1. ευνουχισμένος
2. (το ουδέτερο ως ουσιαστικό) ο ευνουχισμός
3. (για βουνά, βράχοι) απόκρημνος, απότομος

Πηγές

• ἀπόκοπος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.