ἀποβολεύς

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

ἀποβολεύς < ἀποβάλλω

Ουσιαστικό

ἀποβολεύς αρσενικό-έως

• που χάνει κάτι, το πετάει, το δίνει

• ...ἀποβολεὺς δὲ ὅπλων, οὐχ ὁμοίως γὰρ ὅ τε ἀφαιρεθεὶς μετ᾽ εἰκυίας βίας γίγνοιτ᾽ ἂν ῥίψασπις ὅ τε ἀφείς ἑκών, διαφέρει δὲ ὅλον που καὶ τὸ πᾶν. (εκείνος που χάνει τα όπλα του επειδή του ασκήθηκε ικανή βία δεν κρίνεται ως ρίψασπις, ως ο άνδρας που με τη θέλησή του τα άφησε να πέσουν, μάλλον υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ τους)

Συγγενικά

• ἀποβάλλω
• ἀποβλητέος
• ἀποβλητικός
• ἀπόβλητος
• ἀποβολή (η αποβολή, η απώλεια)
• ἀποβολιμαῖος (αυτός που ρίχνει κάτι, με γενική)