ἀποβάλλω

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

ἀποβάλλω < ἀπό + βάλλω

Ουσιαστικό

ἀποβάλλω (μέλλων ἀποβαλῶ)

1. ρίχνω μακριά, πετάω κάτι μακριά ή γενικά το πετάω

   τί ταὐτὸν ἐν γῇ τ᾽ ἀπέβαλεν κἀν οὐρανῷ κἀν τῇ θαλάττῃ θηρίον τὴν ἀσπίδα; (πώς στην ευχή μπορεί το ίδιο και το αυτό θηρίο να έχει πετάξει την ασπίδα του (του Κλεομένη) και στην ξηρά, και στον ουρανό και στη θάλασσα;)

2. υποτιμώ, υποβιβάζω

   ὦ ξένε, τὸν νομοθέτην ἡμῶν ἀποβάλλομεν εἰς τοὺς πόρρω νομοθέτας. (ξένε, υποβιβάζουμε σε χαμηλή βαθμίδα το δικό μας νομοθέτη)

3. διώχνω, αποβάλλω,

   αἳ δ᾽ ἀποβαλοῦσαι θαλερὸν ὀμμάτων ὕπνον ἀνῇξαν ὀρθαί (και διώχνοντας τον ανανεωτικό ύπνο από τα μάτια τους, πετάχτηκαν όρθιες)

4. ξεφορτώνομαι, πουλάω όσο-όσο, απορρίπτω

   καὶ ὅταν δεηθῶσιν ἀργυρίου, οὐκ εἰκῇ αὐτὸν ὅπου ἂν τύχωσιν ἀπέβαλον, ἀλλ᾽ ὅπου ἂν ἀκούσωσι τιμᾶσθαί τε μάλιστα τὸν σῖτον καὶ περὶ πλείστου αὐτὸν ποιῶνται οἱ ἄνθρωποι (και όταν χρειαστούν χρήματα, δεν θα τον πουλήσουν όσο-όσο όπου τύχει, αλλά εκεί που θα ακούσουν ότι πιάνει καλύτερη τιμή ο σίτος και που τον εκτιμούν οι άνθρωποι)

   ἀπὸ δὲ χλαῖναν βάλε

5. χάνω

   ἀπέπτυσ᾽ αὐτήν, ἥτις ἄνδρα ἀποβαλοῦσ᾽ ἄλλον φιλεῖ. (Ανδρομάχη: περιφρονώ εκείνη που όταν χάνει τον πρώτο άνδρα της αγαπάει άλλον)

Συγγενικά

• ἀποβλητέος, (ο αποβλητέος)
• ἀποβλητικός, (ο αποβλητικός)
• ἀπόβλητος,η,ον (ο απόβλητος)
• ἀποβολεύς (εκείνος που ρίχνει, πετάει κάτι)
• ἀποβολή (η αποβολή, η απώλεια)
• ἀποβολιμαῖος (αυτός που ρίχνει κάτι, με γενική)