ἀπημοσύνη

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	ἀπημοσῠνα-
ονομαστική	ἡ	ἀπημοσύνη	αἱ	ἀπημοσύναι
γενική	τῆς	ἀπημοσύνης	τῶν	ἀπημοσυνῶν
δοτική	τῇ	ἀπημοσύνῃ	ταῖς	ἀπημοσύναις
αιτιατική	τὴν	ἀπημοσύνην	τὰς	ἀπημοσύνᾱς
κλητική ὦ!		ἀπημοσύνη		ἀπημοσύναι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἀπημοσύνᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		ἀπημοσύναιν
Το φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ.
1η κλίση, ομάδα 'γνώμη', Κατηγορία 'δίκη' όπως «βελόνη» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἀπημοσύνη (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική ἀπήμων, ἀπημο(ν)- + -σύνη < → και δείτε τη λέξη πῆμα

Ουσιαστικό

ἀπημοσύνη, -ης θηλυκό (ελληνιστική κοινή)

1. έλλειψη βλάβης, αβλάβεια, ακεραιότητα, ασφάλεια

   ※  2ος/3ος κε αιώνας ⌘ Ὀππιανός, Ἁλιευτικά, 2.647 @scaife.perseus

   οὐδέ φόνου λάπτουσιν, ἀπημοσύνῃ δὲ νέμονται,

   ※  Επιγραφή από το νησί Πάρος. IG XII,5 215. @epigraphy.packhum.org

   Δημοκύδης τόδ’ ἄγαλμα Τε-
   λεστοδίκη τ’ ἀπο κοινῶν
   εὐχσάμενοι στῆσαν πα[ρ]-
   θένωι Ἀρτέμιδι
   σεμνῶι ἐνὶ ζαπέδωι κο(ύ)-
   ρηι Διὸς αἰγιόχοιο.
   τῶν γενεὴν βιοτόν τ’ α-
   ὖχσ’ ἐν ἀπημοσύνηι.

2. (μεταφορικά) αθωότητα

   ※  πριν από το τέλος 2ου πκε αιώνα, Επιγραφή από τη Μυγδονία της Θεσσαλονίκης. IG X,2 1 108. @epigraphy.packhum.org

   ἀλλ’, ἄνα, Φυλακίδηι <τε> καὶ υἱέϊ καλὸν ὀπάξοις
   δῶρον ἐϋκλεΐης ἄμφω ἀπημοσύνηι,
   ὄφρα τις ἁμερίων λεύσσων τάδε θυμὸν ὀτρύνηι
   σφωΐτερομ μακάρωμ μήποτε λῆστιν ἔχειν.
   Δαμαίου.

Συγγενικά

• Ἀπημοσύνη
• ἀπήμων
• πήμων & σύνθετα
• → και δείτε τη λέξη πῆμα

Πηγές

• ἀπημοσύνη - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀπημοσύνη - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.