ἀειθαλής

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἀειθαλής	τὸ	ἀειθαλές
γενική	τοῦ/τῆς	ἀειθαλοῦς	τοῦ	ἀειθαλοῦς
δοτική	τῷ/τῇ	ἀειθαλεῖ	τῷ	ἀειθαλεῖ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἀειθαλῆ	τὸ	ἀειθαλές
κλητική ὦ!		ἀειθαλές		ἀειθαλές
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἀειθαλεῖς	τὰ	ἀειθαλῆ
γενική	τῶν	ἀειθαλῶν	τῶν	ἀειθαλῶν
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἀειθαλέσῐ(ν)	τοῖς	ἀειθαλέσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἀειθαλεῖς	τὰ	ἀειθαλῆ
κλητική ὦ!		ἀειθαλεῖς		ἀειθαλῆ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀειθαλεῖ	τὼ	ἀειθαλεῖ
γεν-δοτ	τοῖν	ἀειθαλοῖν	τοῖν	ἀειθαλοῖν
3η κλίση, Κατηγορία 'συνεχής' όπως «συνεχής» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἀειθαλής < ἀεί + θάλλω

Επίθετο

ἀειθαλής, -ής, -ές

• αειθαλής

Πηγές

• ἀειθαλής - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀειθαλής - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.