υἱωνός

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	υἱωνός	οἱ	υἱωνοί
γενική	τοῦ	υἱωνοῦ	τῶν	υἱωνῶν
δοτική	τῷ	υἱωνῷ	τοῖς	υἱωνοῖς
αιτιατική	τὸν	υἱωνόν	τοὺς	υἱωνούς
κλητική ὦ!		υἱωνέ		υἱωνοί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		υἱωνώ
γεν-δοτ	τοῖν		υἱωνοῖν
2η κλίση, Κατηγορία 'ναός' όπως «ναός» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

υἱωνός < υἱ(ός) + -ωνός

Ουσιαστικό

υἱωνός, -οῦ αρσενικό (θηλυκό υἱωνή)

• εγγονός

  ※  8ος αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ὀδύσσεια, 24 (ω. Σπονδαί.), στίχ. 515 (514-515)

  «τίς νύ μοι ἡμέρη ἥδε, θεοὶ φίλοι; ἦ μάλα χαίρω· | υἱός θ᾽ υἱωνός τ᾽ ἀρετῆς πέρι δῆριν ἔχουσι.»

  «Τι μέρα αυτή, αθάνατοι θεοί, για μένα! Χαρά με πλημμυρίζει· | γιος κι εγγονός για την παλληκαριά τους συνερίζονται.»

  Μετάφραση σε πεζό (2006): Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης, @greek‑language.gr

  ※  8ος αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 5 (Ε. Διομήδους ἀριστεία.), στίχ. 631 (630-631)

  οἱ δ᾽ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ᾽ ἀλλήλοισιν ἰόντες, | υἱός θ᾽ υἱωνός τε Διὸς νεφεληγερέταο,

  και άμ᾽ αντικρύ προχώρησαν ο ένας προς τον άλλον, | ο έγγονος με τον υιόν του βροντοφόρου Δία,

  Έμμετρη μετάφραση (1922): Ιάκωβος Πολυλάς, @greek‑language.gr

  ≈ συνώνυμα: υἱδεύς, ὑϊδοῦς, ἔγγονος, ἔκγονος

Άλλες μορφές

• υἱωνεύς
• ὑωνός

Πηγές

• υἱωνός - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• υἱωνός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.