τρίγλυφον

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία 1

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	τριγλῠφο-
ονομαστική	τὸ	τρίγλυφον	τὰ	τρίγλυφᾰ
γενική	τοῦ	τριγλύφου	τῶν	τριγλύφων
δοτική	τῷ	τριγλύφῳ	τοῖς	τριγλύφοις
αιτιατική	τὸ	τρίγλυφον	τὰ	τρίγλυφᾰ
κλητική ὦ!		τρίγλυφον		τρίγλυφᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		τριγλύφω
γεν-δοτ	τοῖν		τριγλύφοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

τρίγλυφον (ελληνιστική κοινή) < ουσιαστικοποιημένο ουδέτερο του επιθέτου τρίγλυφος (αρχαία ελληνική )

Ουσιαστικό

τρίγλυφον, -ου ουδέτερο

• το τρίγλυφο

  ≈ συνώνυμα: αρχαία ελληνική τρίγλυφος (θηλυκό)

Ετυμολογία 2

τρίγλυφον: αρχαίος κλιτικός τύπος

Κλιτικός τύπος επιθέτου

τρίγλυφον

1. αιτιατική ενικού, αρσενικού ή θηλυκού γένους του τρίγλυφος
2. ονομαστική, αιτιατική και κλητική ενικού, ουδέτερου γένους του τρίγλυφος

Πηγές

• τρίγλυφος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• τρίγλυφος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.