συνάρθρωσις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	συνάρθρωσῐς	αἱ	συναρθρώσεις
γενική	τῆς	συναρθρώσεως	τῶν	συναρθρώσεων
δοτική	τῇ	συναρθρώσει	ταῖς	συναρθρώσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	συνάρθρωσῐν	τὰς	συναρθρώσεις
κλητική ὦ!		συνάρθρωσῐ		συναρθρώσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		συναρθρώσει
γεν-δοτ	τοῖν		συναρθρωσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συνάρθρωσις (ελληνιστική κοινή) < συναρθρῶ (κλίση συναρθρόω < αρχαία ελληνική συναρθροῦμαι < σύναρθρος) + -σις (-ωσις). Μορφολογικά αναλύεται σε συν- + ἄρθρωσις.

Ουσιαστικό

συνάρθρωσις, -εως θηλυκό (ελληνιστική κοινή)

1. (ανατομία) συνάρθρωση
2. (γενικότερα) σύνδεση

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις σύναρθρος, σύν και ἀρθρόω

Πηγές

• συνάρθρωσις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.