πεῖρα

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	πεῖρᾰ	αἱ	πεῖραι
γενική	τῆς	πείρᾱς	τῶν	πειρῶν
δοτική	τῇ	πείρᾳ	ταῖς	πείραις
αιτιατική	τὴν	πεῖρᾰν	τὰς	πείρᾱς
κλητική ὦ!		πεῖρᾰ		πεῖραι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		πεῖρᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		πείραιν
Εδώ, το καθαρό α (που ακολουθεί το ρ ή φωνήεν) δεν είναι μακρό, αλλά κατ' εξαίρεσιν, βραχύ.
1η κλίση, ομάδα 'χώρα', Κατηγορία 'σφαῖρα' όπως «σφαῖρα» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

πεῖρα < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *per- (περνώ, διαπερνώ) (συγγενής λέξη με τα πείρω (διαπερνώ), περάω (μεταφέρω μακριά)

Ουσιαστικό

πεῖρα θηλυκό

1. πείρα, εμπειρία
2. δοκιμή

Εκφράσεις

• εἰς πεῖραν ἔρχεται: αποδεικνύεται όταν δοκιμάζεται
• ἀπό πείρης: με πείραμα
• ἐπί πείρᾳ: διά δοκιμής
• πεῖραν ἔχω / πεῖραν λαμβάνω: δοκιμάζω

Πηγές

• πεῖρα - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• πεῖρα - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.