πεντηκοντοῦτις

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	πεντηκοντουτιδ-
ονομαστική	ἡ	πεντηκοντοῦτις	αἱ	πεντηκοντούτιδες
γενική	τῆς	πεντηκοντούτιδος	τῶν	πεντηκοντουτίδων
δοτική	τῇ	πεντηκοντούτιδῐ	ταῖς	πεντηκοντούτισῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	πεντηκοντοῦτιν	τὰς	πεντηκοντούτιδᾰς
κλητική ὦ!		πεντηκοντοῦτι		πεντηκοντούτιδες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		πεντηκοντούτιδε
γεν-δοτ	τοῖν		πεντηκοντουτίδοιν
Ονομαστική, αιτιατική και κλητική πληθυντικού: δείτε και πεντηκοντούτεις στο επίθετο πεντηκοντούτης.
3η κλίση, Κατηγορία 'ἔρις' όπως «ἔρις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

πεντηκοντοῦτις < θηλυκό του πεντηκοντούτης (επίθετο), συνηρημένος τύπος του άχρηστου *πεντηκοντοέτης < πεντηκονταέτης < πεντήκοντα + -έτης ἔτος

Ουσιαστικό

πεντηκοντοῦτις θηλυκό

• πενηντάχρονη

  ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Θουκυδίδης, Ἱστορίαι, 5, 32

  ὅμως δὲ ἐλθόντες ἐς τοὺς Βοιωτοὺς ἐδέοντο σφῶν τε καὶ Ἀργείων γίγνεσθαι ξυμμάχους καὶ τἆλλα κοινῇ πράσσειν: τάς τε δεχημέρους ἐπισπονδάς, αἳ ἦσαν Ἀθηναίοις καὶ Βοιωτοῖς πρὸς ἀλλήλους οὐ πολλῷ ὕστερον γενόμεναι [τούτων] τῶν πεντηκοντουτίδων σπονδῶν, ἐκέλευον οἱ Κορίνθιοι τοὺς Βοιωτοὺς ἀκολουθήσαντας Ἀθήναζε καὶ σφίσι ποιῆσαι, [ὥσπερ Βοιωτοὶ εἶχον,] μὴ δεχομένων δὲ Ἀθηναίων ἀπειπεῖν τὴν ἐκεχειρίαν καὶ τὸ λοιπὸν μὴ σπένδεσθαι ἄνευ αὐτῶν.

  Έστειλαν, όμως, στους Βοιωτούς αντιπροσωπεία και τους εζήτησαν να συμμαχήσουν μαζί τους και με το Άργος και ν' ακολουθούν κοινή πολιτική. Λίγο μετά την πενηντάχρονη ειρήνη, οι Βοιωτοί και οι Αθηναίοι είχαν κάνει εκεχειρία που ανανεωνόταν κάθε δέκα μέρες, και οι Κορίνθιοι ζήτησαν από τους Βοιωτούς να τους συνοδεύσουν στην Αθήνα και να τους βοηθήσουν να κάνουν κι αυτοί ίδιου τύπου εκεχειρία.Αν οι Αθηναίοι δεν δέχονταν, τότε οι Κορίνθιοι ζητούσαν από τους Βοιωτούς να καταγγείλουν την δική τους εκεχειρία και να μην κάνουν πια με τους Αθηναίους άλλη συνθήκη παρά μόνο αν είναι σύμφωνη και η Κόρινθος.

  Μετάφραση (1965-1968): Άγγελος Σ. Βλάχος, Αθήνα:Γαλαξίας @greek‑language.gr

Δείτε επίσης

• (καθαρεύουσα) πεντηκοντοῦτις: πενηντάχρονη, πενηντάρα

  ※  Θὰ ἐπροτιμοῦσε νὰ ἐγίνετο καλόγρια. Ἀλλὰ τώρα εἶχε κόρας ἐν ὥρᾳ γάμου καὶ υἱοὺς καὶ ἦτο σχεδὸν πεντηκοντοῦτις. (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Αμαρτίας φάντασμα)