παραχώρησις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	παραχώρησῐς	αἱ	παραχωρήσεις
γενική	τῆς	παραχωρήσεως	τῶν	παραχωρήσεων
δοτική	τῇ	παραχωρήσει	ταῖς	παραχωρήσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	παραχώρησῐν	τὰς	παραχωρήσεις
κλητική ὦ!		παραχώρησῐ		παραχωρήσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		παραχωρήσει
γεν-δοτ	τοῖν		παραχωρησέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

παραχώρησις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική παραχωρέω / παραχωρῶ, παραχωρη- (πηγαίνω παραπέρα) + -σις (-ησις)

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇘ νέα ελληνικά: παραχώρηση

Ουσιαστικό

παραχώρησις, -εως θηλυκό

• (ελληνιστική κοινή)
  1. υποχώρηση
  2. (+ γενική) αποχώρηση από

Πηγές

• παραχώρησις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• παραχώρησις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.