κυνόδους

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	κῠνόδοντ-
ονομαστική	ὁ	κυνόδους	οἱ	κυνόδοντες
γενική	τοῦ	κυνόδοντος	τῶν	κυνοδόντων
δοτική	τῷ	κυνόδοντῐ	τοῖς	κυνόδουσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	κυνόδοντᾰ	τοὺς	κυνόδοντᾰς
κλητική ὦ!		κυνόδους		κυνόδοντες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		κυνόδοντε
γεν-δοτ	τοῖν		κυνοδόντοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'κυνόδους' όπως «κυνόδους» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κυνόδους < (κύων) κυν- + -όδους ( ὀδούς)

Ουσιαστικό

κυνόδους, -οντος αρσενικό

• ο κυνόδοντας

Πηγές

• κυνόδους - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• κυνόδους - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.