κατάρριψις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	κατάρριψῐς	αἱ	καταρρίψεις
γενική	τῆς	καταρρίψεως	τῶν	καταρρίψεων
δοτική	τῇ	καταρρίψει	ταῖς	καταρρίψεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	κατάρριψῐν	τὰς	καταρρίψεις
κλητική ὦ!		κατάρριψῐ		καταρρίψεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		καταρρίψει
γεν-δοτ	τοῖν		καταρριψέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κατάρριψις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική καταρρίπτω, κατα-ριπ(τ)- + -σις > -ψις

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇘ νέα ελληνικά: κατάρριψη

Ουσιαστικό

κατάρριψις, -εως θηλυκό

• (ελληνιστική κοινή) ανατροπή

Συγγενικά

→ και δείτε τις λέξεις καταρρίπτω, ῥῖψις και ῥίπτω

Πηγές

• κατάρριψις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.