θεόφρων

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
	θεοφρον-
ονομαστική	ὁ/ἡ	θεόφρων	τὸ	θεόφρον
γενική	τοῦ/τῆς	θεόφρονος	τοῦ	θεόφρονος
δοτική	τῷ/τῇ	θεόφρονῐ	τῷ	θεόφρονῐ
αιτιατική	τὸν/τὴν	θεόφρονᾰ	τὸ	θεόφρον
κλητική ὦ!		θεόφρον		θεόφρον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	θεόφρονες	τὰ	θεόφρονᾰ
γενική	τῶν	θεοφρόνων	τῶν	θεοφρόνων
δοτική	τοῖς/ταῖς	θεόφροσῐ(ν)	τοῖς	θεόφροσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	θεόφρονᾰς	τὰ	θεόφρονᾰ
κλητική ὦ!		θεόφρονες		θεόφρονᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	θεόφρονε	τὼ	θεόφρονε
γεν-δοτ	τοῖν	θεοφρόνοιν	τοῖν	θεοφρόνοιν
3η κλίση, ομάδα 'σώφρων', Κατηγορία 'σώφρων' όπως «ἔμφρων» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

θεόφρων < θεό- + -φρων

Επίθετο

θεόφρων, -ων, -ον

• αυτός που φρονεί θεϊκά, ο ευσεβής

  ※  6ος/5ος πκε αιώνας ⌘ Πίνδαρος^w, Ὀλυμπιονίκαις^w, 6. Ἁγησίᾳ Συρακοσίῳ ἀπήνῃ, 41 Επιμ. Boeck, Pindari opera quae supersunt, 1811. (6.39-6.41)

  ἁ δὲ φοινικόκροκον ζώναν καταθηκαμένα | κάλπιδά τ᾽ ἀργυρέαν λόχμας ὑπὸ κυανέας | τίκτε θεόφρονα κοῦρον.

  Και κείνη το άλικο ζωνάρι της | και το αργυρό αποθέτοντας λαγήνι κάτω από θάμνους σκοτεινούς, | εγέννησε το θεόπνευστο αγόρι.

  Μετάφραση (2004), Γιάννης Οικονομίδης, @greek‑language.gr

Πηγές

• θεόφρων - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• θεόφρων - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.