θάρσος

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	θαρσεσ-
ονομαστική	τὸ	θάρσος	τὰ	θάρση - θάρσεᾰ
γενική	τοῦ	θάρσους - θάρσεος	τῶν	θαρσῶν - θαρσέων
δοτική	τῷ	θάρσει - θάρσεῐ̈	τοῖς	θάρσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὸ	θάρσος	τὰ	θάρση - θάρσεα
κλητική ὦ!		θάρσος		θάρση - θάρσεα
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		θάρσει - θάρσεε
γεν-δοτ	τοῖν		θαρσοῖν - θαρσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'βέλος' όπως «βέλος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

θάρσος < → λείπει η ετυμολογία

Ουσιαστικό

θάρσος ουδέτερο

• το θάρρος

  (και άλλη μορφή): θράσος (με επιπλέον σημασία)

  ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Σοφοκλῆς, Ἠλέκτρα, στίχ. 412

  ἔχεις τι θάρσος τοῦδε τοῦ τάρβους πέρι;

  Αυτός που πήρε ο τρόμος στον ύπνο της, σου γεννά τάχα ελπίδες;

  Μετάφραση (1936): Ιωάννης Ν. Γρυπάρης), Αθήνα: Εστία @greek‑language.gr

  ※  5ος/4ος πκε αιώνας ⌘ Ξενοφῶν, Ἀγησίλαος, 11 (11.1–11.16)

  τίς δὲ συμμάχοις θάρσος παρέσχεν ὅσον Ἀγησίλαος, καίπερ ἤδη πρὸς τῷ στόματι τοῦ βίου ὤν;

  Ποίος δε ενέσπειρε εις τους συμμάχους του τόσον θάρρος όσον ο Αγησίλαος, μολονότι ευρισκόμενος ήδη προς το τέρμα της ζωής;

  Μετάφραση: Κ. Καιροφύλας Ανθολογία@greek-language.gr)

Άλλες μορφές

• αττικός τύπος : θάρρος, σημασία «κουράγιο»: θράσος
• αιολικός τύπος : θέρσος

Συγγενικά

• θαρσαλέος, θαρραλέος
• θαρσαλεότης
• θαρσέω-θαρσῶ (και σύνθετα) και θαρρέω-θαρρῶ
• θαρσήεις
• θάρσησις
• θαρσητικός
• θαρσοποιός
• θάρσυνος
• θαρσύνω (και σύνθετα) και θαρρύνω
• θαρσύς (και σύνθετα)
• θαρσούντως

Πηγές

• θάρσος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• θάρσος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.