εὐανάσειστος

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	εὐανάσειστος	τὸ	εὐανάσειστον
γενική	τοῦ/τῆς	εὐανασείστου	τοῦ	εὐανασείστου
δοτική	τῷ/τῇ	εὐανασείστῳ	τῷ	εὐανασείστῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	εὐανάσειστον	τὸ	εὐανάσειστον
κλητική ὦ!		εὐανάσειστε		εὐανάσειστον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	εὐανάσειστοι	τὰ	εὐανάσειστᾰ
γενική	τῶν	εὐανασείστων	τῶν	εὐανασείστων
δοτική	τοῖς/ταῖς	εὐανασείστοις	τοῖς	εὐανασείστοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	εὐανασείστους	τὰ	εὐανάσειστᾰ
κλητική ὦ!		εὐανάσειστοι		εὐανάσειστᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	εὐανασείστω	τὼ	εὐανασείστω
γεν-δοτ	τοῖν	εὐανασείστοιν	τοῖν	εὐανασείστοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

εὐανάσειστος (ελληνιστική κοινή) < εὖ + ἀνασείω

Επίθετο

εὐανάσειστος, -ος, -ον (ελληνιστική κοινή)

• ευερέθιστος, ευέξαπτος

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις εὖ και ἀνασείω

Πηγές

• εὐανάσειστος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.