Κυρτώνιος

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ	Κυρτώνιος	ἡ	Κυρτωνίᾱ	τὸ	Κυρτώνιον
γενική	τοῦ	Κυρτωνίου	τῆς	Κυρτωνίᾱς	τοῦ	Κυρτωνίου
δοτική	τῷ	Κυρτωνίῳ	τῇ	Κυρτωνίᾳ	τῷ	Κυρτωνίῳ
αιτιατική	τὸν	Κυρτώνιον	τὴν	Κυρτωνίᾱν	τὸ	Κυρτώνιον
κλητική ὦ!		Κυρτώνιε		Κυρτωνίᾱ		Κυρτώνιον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	Κυρτώνιοι	αἱ	Κυρτώνιαι	τὰ	Κυρτώνιᾰ
γενική	τῶν	Κυρτωνίων	τῶν	Κυρτωνίων	τῶν	Κυρτωνίων
δοτική	τοῖς	Κυρτωνίοις	ταῖς	Κυρτωνίαις	τοῖς	Κυρτωνίοις
αιτιατική	τοὺς	Κυρτωνίους	τὰς	Κυρτωνίᾱς	τὰ	Κυρτώνιᾰ
κλητική ὦ!		Κυρτώνιοι		Κυρτώνιαι		Κυρτώνιᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	Κυρτωνίω	τὼ	Κυρτωνίᾱ	τὼ	Κυρτωνίω
γεν-δοτ	τοῖν	Κυρτωνίοιν	τοῖν	Κυρτωνίαιν	τοῖν	Κυρτωνίοιν
2η&1η κλίση, Κατηγορία 'λόγιος' όπως «λόγιος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

Κυρτώνιος < Κύρτων(ες) + -ιος

Επίθετο

Κυρτώνιος, -α, -ον

• (ελληνιστική κοινή) (πατριδωνυμικό) ο κάτοικος της πόλης Κύρτωνες (Κυρτώνη)

Πηγές

• Σμιθ, Ουίλιαμ (William Smith), Dictionary of Greek and Roman Geography (Λεξικό της [αρχαίας] ελληνικής και ρωμαϊκής γεωγραφίας) στα αγγλικά, Λονδίνο: John Murray, 1854