ὑπήνη

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	ὑπήνη	αἱ	ὑπῆναι
γενική	τῆς	ὑπήνης	τῶν	ὑπηνῶν
δοτική	τῇ	ὑπήνῃ	ταῖς	ὑπήναις
αιτιατική	τὴν	ὑπήνην	τὰς	ὑπήνᾱς
κλητική ὦ!		ὑπήνη		ὑπῆναι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ὑπήνᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		ὑπήναιν
1η κλίση, ομάδα 'γνώμη', Κατηγορία 'γνώμη' όπως «γνώμη» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ὑπήνη < → λείπει η ετυμολογία

Ουσιαστικό

ὑπήνη, -ης θηλυκό

1. μούσι, η γενειάδα

   ※  5ος/4ος↑ αιώνας ⌘ Ἀριστοφάνης, Ἱππῆς, στίχ. 1286 (1285-1286)

   ἐν κασαυρείοισι λείχων τὴν ἀπόπτυστον δρόσον, | καὶ μολύνων τὴν ὑπήνην καὶ κυκῶν τὰς ἐσχάρας,

   νά, μες στα μπορντέλα βρομίζει τη γλώσσα του γλείφοντας τα υγρά που φέρνουν αναγούλα, | και λερώνει τα γένια του και μαλάζει τον γυναικείο πάτο.

   Μετάφραση (2005): Ηλίας Σπυρόπουλος, Θεσσαλονίκη: Ζήτρος @greek‑language.gr

   ※  2/3ος↓ αιώνας ⌘ Ἀθήναιος ὁ Nαυκρατίτης, Δειπνοσοφισταί, 13, 19 565f, @scaife.perseus, @el.wikisource

   οὐ δεῖ οὖν οὕτως ἐσταλμένους περὶ ἀργύριον ἐπτοῆσθαι καὶ ἐρωμένους περιάγεσθαι ξυρουμένους τὴν ὑπήνην καὶ τὸν ὄρρον τοὺς ἀκολουθοῦντας
   ἐν τῷ Λυκείῳ μετὰ σοφιστῶν, νὴ Δία,
   λεπτῶν, ἀσίτων, σκυτίνων,
   ὁ κατὰ τὸν Ἀντιφάνην.

   ※  2/3ος↓ αιώνας ⌘ Ἀθήναιος ὁ Nαυκρατίτης, Δειπνοσοφισταί, 2, 75 67c, @scaife.perseus, @el.wikisource

   ἀνεμολύνθη τὴν ὑπήνην τῷ γάρῳ.

   ≈ συνώνυμα: γένειον

2. το μέρος του προσώπου ανάμεσα στο επάνω χείλι και στη μύτη, όπου φυτρώνει το μουστάκι

   ※  4ος↑ αιώνας ⌘ Ἀριστοτέλης, Τῶν περὶ τὰ ζῷα ἱστοριῶν, 3, 11 @scaife.perseus

   Περὶ δὲ τὸ γένειον τοῖς μὲν συμβαίνει καὶ τὴν ὑπήνην καὶ τὸ γένειον δασὺ ἔχειν, τοῖς δὲ ταῦτα μὲν λεῖα τὰς σιαγόνας δὲ δασείας·

Συγγενικά

• ὑπηνήτης
• ὑπηνόβιος

Πηγές

• ὑπήνη - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὑπήνη - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.