ὀστοῦν

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	ὀστεο-, ὀστοῦ-
ονομαστική	τὸ	ὀστέον > ὀστοῦν	τὰ	ὀστέᾰ   > ὀστᾶ
γενική	τοῦ	ὀστέου > ὀστοῦ	τῶν	ὀστέων > ὀστῶν
δοτική	τῷ	ὀστέῳ   > ὀστῷ	τοῖς	ὀστέοις > ὀστοῖς
αιτιατική	τὸ	ὀστέον > ὀστοῦν	τὰ	ὀστέᾰ   > ὀστᾶ
κλητική ὦ!		ὀστέον > ὀστοῦν		ὀστέᾰ   > ὀστᾶ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ὀστέω   > ὀστώ
γεν-δοτ	τοῖν		ὀστέοιν   > ὀστοῖν
2η κλίση, ομάδα 'ὀστέον ὀστοῦν', Κατηγορία 'ὀστοῦν' όπως «ὀστοῦν» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ουσιαστικό

ὀστοῦν ουδέτερο

• (ανατομία) αττικός τύπος του ὀστέον, το οστό

  ※  5ος↑ αιώνας ⌘ Θουκυδίδης, Ἱστορίαι, 2, 34.3

  ἔνεστι δὲ τὰ ὀστᾶ ἧς ἕκαστος ἦν φυλῆς. μία δὲ κλίνη κενὴ φέρεται ἐστρωμένη τῶν ἀφανῶν, οἳ ἂν μὴ εὑρεθῶσιν ἐς ἀναίρεσιν.

  Τα οστά του κάθε νεκρού είναι στο φέρετρο της φυλής του. Ένα όμως φέρετρο το μεταφέρουν κενό. Είναι των αφανών, εκείνων που τα σώματα δεν βρέθηκαν για περισυλλογή.

  Μετάφραση (1965-1968): Άγγελος Σ. Βλάχος, Αθήνα:Γαλαξίας @greek‑language.gr