ὀνηλάτης

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	ὀνηλάτης	οἱ	ὀνηλάται
γενική	τοῦ	ὀνηλάτου	τῶν	ὀνηλατῶν
δοτική	τῷ	ὀνηλάτῃ	τοῖς	ὀνηλάταις
αιτιατική	τὸν	ὀνηλάτην	τοὺς	ὀνηλάτᾱς
κλητική ὦ!		ὀνηλάτᾰ		ὀνηλάται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ὀνηλάτᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		ὀνηλάταιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ.
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'τοξότης' όπως «τοξότης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ὀνηλάτης < ὄν(ος) + -ηλάτης < ἐλαύνω

Ουσιαστικό

ὀνηλάτης αρσενικό

• (επάγγελμα) ο ονηλάτης

Πηγές

• ὀνηλάτης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὀνηλάτης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.