ἐλαύνω

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

ἐλαύνω < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *h₁el- (κινώ, οδηγώ, πηγαίνω)

Ουσιαστικό

ἐλαύνω, μέσο-παθητικό ἐλαύνομαι

1. οδηγώ
2. οδηγώ μακριά, διώχνω

   ※  6ος/5ος↑ αιώνας ⌘ Αἰσχύλος, Εὐμενίδες, στίχ. 210 Μετάφραση (1911): Ιωάννης Ν. Γρυπάρης, Αθήνα:Φέξης @greek‑language.gr

   τοὺς μητραλοίας ἐκ δόμων ἐλαύνομεν

   Να διώχνουμε τους μητροκτόνους απ' τα σπίτια

   ※  5ος/4ος↑ αιώνας ⌘ Πλάτων, Νόμοι, 9, 881b 9.881@scaife.perseus

3. κωπηλατώ
4. προχωρώ έφιππος

Πηγές

• ἐλαύνω - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἐλαύνω - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.