Ἴλιον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	Ῑλῐο-
ονομαστική	τὸ	Ἴλιον	τὰ	Ἴλιᾰ
γενική	τοῦ	Ἰλίου1 & Ἰλιόφι (επικός)	τῶν	Ἰλίων
δοτική	τῷ	Ἰλίῳ	τοῖς	Ἰλίοις
αιτιατική	τὸ	Ἴλιον	τὰ	Ἴλιᾰ
κλητική ὦ!		Ἴλιον		Ἴλιᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		Ἰλίω
γεν-δοτ	τοῖν		Ἰλίοιν
*Ἰλίοο θεωρείται η αληθής γενική ενικού όπως Ἀιόλοο. Συνήθως στον ενικό.
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

Ῑ̓́λῐον < *Ϝίλῐον/Ϝίλῐος < προέλευσης από γλώσσες της Ανατολίας · χεττιτικά 𒃾𒇻𒊭 (Wi-lu-ša) (Βιλούσα)

Κύριο όνομα

Ῑ̓́λῐον ουδέτερο

• Ίλιο / Ίλιον, ονομασία του κάστρου της Τροίας

  ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 21 (Φ. Μάχη παραποτάμιος.), στίχ. 295

  μὴ πρὶν παύειν χεῖρας ὁμοιΐου πολέμοιο,
  πρὶν κατὰ Ἰλιόφι κλυτὰ τείχεα λαὸν ἐέλσαι
  Τρωϊκόν, ὅς κε φύγῃσι·

Παράγωγα

• Ἰλιόθεν
• Ἰλιόθι
• Ἱλιάς

Σημειώσεις

1. η απώλεια του -σ- οφείλεται σε χεττιτικό τύπο χωρίς -σ-
2. η παρουσία του δίγαμμα είναι βέβαιη από τον Όμηρο

Πηγές

• Ἴλιον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.