ἰυγή

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	ἰυγή	αἱ	ἰυγαί
γενική	τῆς	ἰυγῆς	τῶν	ἰυγῶν
δοτική	τῇ	ἰυγῇ	ταῖς	ἰυγαῖς
αιτιατική	τὴν	ἰυγήν	τὰς	ἰυγᾱ́ς
κλητική ὦ!		ἰυγή		ἰυγαί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἰυγᾱ́
γεν-δοτ	τοῖν		ἰυγαῖν
1η κλίση, Κατηγορία 'ψυχή' όπως «ψυχή» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἰυγή < ἰύζω

Ουσιαστικό

ἰυγή, - ῆς θηλυκό

• φωνή οδύνης, κραυγή, οιμωγή

  ※ 5ος πκε αιώνας  ⌘ Ἡρόδοτος, Ἱστορίαι, 9 (Καλλιόπη), 43.2

  τὴν δ᾽ ἐπὶ Θερμώδοντι καὶ Ἀσωπῷ λεχεποίῃ
  Ἑλλήνων σύνοδον καὶ βαρβαρόφωνον ἰυγήν,
  τῇ πολλοὶ πεσέονται ὑπὲρ λάχεσίν τε μόρον τε
  τοξοφόρων Μήδων, ὅταν αἴσιμον ἦμαρ ἐπέλθῃ,

  … και των Ελλήνων σύναξη και βόγκους των βαρβάρων
  στον ποταμό Θερμώδοντα και στ᾽ Ασωπού τις όχθες, στη χλόη που ᾽ναι πνιγμένες,
  όπου πολλοί θ᾽ αφανιστούν των τοξοφόρων Μήδων,
  πιο πριν από τη μοίρα τους, πριν απ᾽ το ριζικό τους, την ειμαρμένη μέρα.

  Μετάφραση (1995): Ηλίας Σπυρόπουλος. Αθήνα:Γκοβόστης @greek‑language.gr

  ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Σοφοκλῆς, Φιλοκτήτης, στίχ. 752 (751-752)

  [ΝΕ.] τί δ᾽ ἔστιν οὕτω νεοχμὸν ἐξαίφνης, ὅτου | τοσήνδ᾽ ἰυγὴν καὶ στόνον σαυτοῦ ποῇ;

  [ΝΕΟ.] Μα τί κακό ᾽ναι τούτο το ξαφνικό, | που τόσο να βογκάς σε κάνει και να κλαις τον εαυτό σου;

  Μετάφραση (1937): Ιωάννης Ν. Γρυπάρης), Αθήνα: Εστία @greek‑language.gr

Άλλες μορφές

• ἴυγμα
• ἰυγμός

Συγγενικά

• → δείτε τη λέξη ἰύζω

Πηγές

• ἰυγή - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἰυγή - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.