ἡμιφάλακρος

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἡμιφάλακρος	τὸ	ἡμιφάλακρον
γενική	τοῦ/τῆς	ἡμιφαλάκρου	τοῦ	ἡμιφαλάκρου
δοτική	τῷ/τῇ	ἡμιφαλάκρῳ	τῷ	ἡμιφαλάκρῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἡμιφάλακρον	τὸ	ἡμιφάλακρον
κλητική ὦ!		ἡμιφάλακρε		ἡμιφάλακρον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἡμιφάλακροι	τὰ	ἡμιφάλακρᾰ
γενική	τῶν	ἡμιφαλάκρων	τῶν	ἡμιφαλάκρων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἡμιφαλάκροις	τοῖς	ἡμιφαλάκροις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἡμιφαλάκρους	τὰ	ἡμιφάλακρᾰ
κλητική ὦ!		ἡμιφάλακροι		ἡμιφάλακρᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἡμιφαλάκρω	τὼ	ἡμιφαλάκρω
γεν-δοτ	τοῖν	ἡμιφαλάκροιν	τοῖν	ἡμιφαλάκροιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἡμιφάλακρος < ἡμι- + φαλακρός

Επίθετο

ἡμιφάλακρος, -ος, -ον

• (ελληνιστική κοινή) αυτός που είναι μισός φαλακρός

Πηγές

• ἡμιφάλακρος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἡμιφάλακρος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.